Słowiańscy Łucznicy

Bitwa pod Azincourt, stoczona 25 października 1415 roku, była jedną z ważniejszych bitew wojny stuletniej. Doszło do niej w pobliżu miasta i zamku Azincourt, gdzie zdrożone wojska angielskie króla Henryka V, maszerujące z Normandii, zostały dogonione przez znacznie silniejszą armię francuską pod dowództwem Wielkiego Koniuszego (konetabla) Karola d'Albret.
Bitwa pod Azincourt, stoczona 25 października 1415 roku, była jedną z ważniejszych bitew wojny stuletniej. Doszło do niej w pobliżu miasta i zamku Azincourt, gdzie zdrożone wojska angielskie króla Henryka V, maszerujące z Normandii, zostały dogonione przez znacznie silniejszą armię francuską pod dowództwem Wielkiego Koniuszego (konetabla) Karola d'Albret.
Główna formacja konna armii francuskiej została okrążona (na skutek własnych błędów) i wycięta bez pardonu, przy czym wzięto wielu znacznych jeńców, ale bitwa nie skończyła się jeszcze. Król otrzymał wiadomość, że odwody francuskie, większe od całej jego armii, uderzyły na odległy o ponad kilometr obóz. W tej sytuacji król wydał rozkaz zabicia jeńców, czego dokonało dwustu walijskich łuczników. Tymczasem pogłoska o szturmie obozu okazała się nieprawdziwa, a przybyła na ratunek odsiecz znalazła w obozie tylko kilkuset plądrujących namioty wieśniaków. Tak więc bitwa skończyła się pełnym zwycięstwem Anglików, którzy po bitwie nie niepokojeni skierowali się do Calais.

W bitwie i podczas rzezi jeńców śmierć poniósł Wielki Koniuszy d'Albret, trzech książąt (w tym książę Brabantu), 90 niższej rangi arystokratów i 1 560 rycerzy, co oznaczało dla Francji stratę niemal połowy jej stanu szlacheckiego.